سالروز بزرگداشت حماسه سرای بزرگ ایران حکیم ابوالقاسم فردوسی و روز پاسداشت زبان فارسی گرامی باد

فردوسی در قریه باژ از ناحیه‌ی طبران طوس، حدود سال ۳۲۹ – ۳۳۰ هجری قمری، در خانواده‌ای از طبقه‌ی دهقانان چشم به جهان گشود.
حکیم طوس از تاریخ ایران و سرگذشت نیاکان خویش آگاهی داشت، به ایران عشق می‌ورزید، به ذکر افتخارات ملی علاقه داشت.
فردوسی هنگامی که تاریخ میهن خود و افتخارات گذشته آن را در خطر نیستی و فراموشی دید زندگی خود را به احیای تاریخ گذشته مصروف داشت و از بلاغت و فصاحت معجزه آسای خود در این راه یاری گرفت.
حماسه سرای بزرگ ایران سی سال رنج برد و به هیچ روی، حتی در مرگ پسرش، از ادامه‌ی کار باز نایستاد، تا شاهنامه را با همه ی رونق و شکوه و جلالش، برای ایرانی که می‌خواست جاودان باشد، باقی گذارد.
شاهنامه پرآوازه‌ترین سروده‌ی فردوسی و یکی از بزرگ‌ترین نوشته‌های ادبیات کهن فارسی است. فردوسی برای سرودن آن نزدیک به پانزده سال تلاش کرد و سر انجام آن را در سال ۳۷۲ خورشیدی به پایان رساند.
روز بزرگداشت فردوسی به عنوان روزپاسداشت زبان فارسی نام گذاری شده، قدرمسلم این روز شایسته‌ی چنین نامگذاری است چون فردوسی برای اظهار هنر خود، زبان ساده‏ ای را به کار برده و شاهنامه را شاهکار زبان و بیان ساخته است و با اینکه بیش از هزار سال از تاریخ نظم شاهنامه می‏‌گذرد، امروزه هم زبان این کتاب، برای فارسی‏ زبانان قابل فهم است. بسیاری از واژه‌های ساده به کار رفته در شاهنامه، از آفت فراموشی مصون مانده است.

فردوسی، شاعر حماسه‏ سرای ایرانی، حدود نود سال زیست و سی سال از عمر گران‏بهایش را صرف نگه‏داری زبان اصیل فارسی و تمدن ایرانی کرد.

حکیم ابوالقاسم فردوسی در شهر توس از دنیا رفت و در باغش به خاک سپرده شد. بنای زیبا و اشعار بلند حک شده بر مزارش، چنان پویا و گویا سخن می‏‌گوید که گویی خود شاعر زنده است و با لحن دل‏نشین شعر می‌خواند:
هرگز نمیرد آن‏که دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده‌ی عالم دوام ما

                                                                                                                                                                                             روابط عمومی دانشکده فنی انقلاب اسلامی